Laatst sprak ik een jonge vrouw. Twee maanden geleden, zo vertelde ze, was een dierbaar familielid van haar overleden. Gedurende de afscheidsceremonie beleefde ze heel bewust een moment waarop ze dacht, dit moment is zoooo dierbaar, hier moet ik een foto van maken. ‘Het was zo een sereen moment’, waarbij ik pardoes uit de stoet wilde stappen om de foto te maken’. Echter het voelde MEGA ongepast en ongemakkelijk om zomaar weg te lopen en het moment te verbreken.
Misschien herken je jezelf wel in een moment als dit?
Als geboortefotograaf kom ik dit ook tegen. Ouders willen graag samen in het moment zijn én blijven tijdens de geboorte van hun kindje.
Ik zie het volgende al gebeuren: Moeder met weeën roept, ‘schat pak jij de camera, ik voel het hoofdje komen!?’ Vader, hoog in zijn adrenaline, tracht een camera te zoeken in 5 verschillende bevallingstassen, vindt al zwetende de knop om de camera te activeren. Vervolgens ziet hij door de lens hoe zijn kindje wordt geboren en vergeet in alle heisa op de knoppen te drukken. De foto’s die hij uiteindelijk maakt zijn bewogen.
Drie zaken die mij dan aan het hart gaan zijn:
1.) de papa mist totaal dat ene magische moment;
2.) hij staat zelf niet op de foto plus ‘the magic disapears’ hij was geen onderdeel van het geheel;
3) hij was te laat voor die eerste, echte trilling van het kind voelen op je borst.
Had ie wat kunnen doen, was ie er niet… of net te laat.
“We hebben een erg leuke fotoshoot gehad. De suggestie van Astrid voor de fotolocatie was erg goed bevallen. Astrid is erg prettig in de omgang (maar dat wisten we al) en zij ging ook erg leuk om met ons dochtertje van bijna 3 die overal rondrende. Daarnaast weet Astrid met haar enthousiasme de toon lekker neer te zetten en geeft goede aanwijzingen voor de perfecte foto.”
“Door deze momenten zo puur vast te laten leggen, hoef en kan ik ze niet meer vergeten. Kunnen mijn kinderen later zien hoe trots ik op ze ben, ook al vind ik mijzelf niet fotogeniek”
Even na 15.00 uur is de verloskundige ook gearriveerd. Isabella heeft moeite met zichzelf te concentreren. Ze kan zich lastig ‘overgeven’ aan hoe haar lichaam het van haar gedachten wil overnemen. Ze praat zichzelf moed in en ik hoor haar zeggen: ‘ontspan, ontspan’.
Zittend op een stoel vindt Isabella het fijn om haar weeën op te vangen. Ruben zit naast haar voor de mentale support en zijn warme handen op haar buik.
Op advies van de verloskundige, die Isabella ook ziet stoeien, stelt ze voor om even naar het toilet te gaan om vervolgens in het bad te stappen.
Inmiddels zijn ook twee dames van de kraamzorg, Mammea Mia, neer gestreken. De tijd kruipt geruisloos voorbij en om te bekijken of Isabella wel in een voorwaartse flow blijft, stelt ze vervolgens voor om de vliezen te breken. Isabella, die het plaatje van een zo natuurlijk mogelijke geboorte in haar hoofd heeft, wil hiervoor wat bedenktijd. Om haar rust en concentratie te pakken, trekt ze zich samen met Ruben even terug op hun slaapkamer. Samen met de kraamhulpen heb ik wat gezellige gesprekken in de woonkamer.
Rond 18.30 uur stemt ze in om de vliezen te breken. Vervolgens stelt de verloskundige voor om de baarkruk te gebruiken, zodat de zwaartekracht Isabella een handje kan helpen. Het daglicht komt nog steeds fraai door het raam van de slaapkamer naar binnen, zodat ik dit sublieme tafereel kan vastleggen.
Nadat de baarkruk Isabella op een 9 cm ontsluiting brengt, laat ze zich wederom onderdompelen in haar bevalbad. De drang van het persen komt met kleine stapjes steeds een beetje dichterbij. Ruben reikt haar een glas ranja met een rietje. Zoekend naar de juiste houding in haar bad en worstelend met de pijn, hoor ik haar een liedje zingen. Zooo graag zou ze haar baby in het bad geboren laten worden en hoe goed ze haar best ook doet, het bad brengt haar helaas niet naar die gewenste volledige ontsluiting.
Een volgend voorstel is om toch naar het bed terug te gaan en nagaan of Isabella echt naar beneden duwt wanneer ze perst. Op het bed kan de verloskundige wat meer ‘meekijken’ of de baby daadwerkelijk naar beneden komt en de knik kan maken door het geboortekanaal.
Ruben zit strak naast het bed en houdt de hand van Isabella stevig vast. Verloskundige Marieke zit bij haar voeteneind. Op die manier kan Isabella haar voeten afzetten tegen Marieke aan.
Mijn positie als fotograaf is tegenover Ruben en dus aan de andere kant van Isabella. Ik kruip steeds op het bed om goed te kunnen zien hoe het persen vordert.
Beiden kraamhulpen staan ook in de kamer om Isabella een flink hart onder de riem te steken. Een baby geboren laten worden is zwaarder dan een marathon dus alle support die je kunt krijgen langs de zijlijn is van grote waarde.
Isabella die de hand drukt van Ruben, geeft alles wat ze heeft. Onwerkelijke, nieuwe krachten worden aangesproken én met resultaat. Even na 22.40 uur kan ik haren ontdekken en staat het hoofdje vast in het bekken. Nu is het wachten op een volgende wee, zodat het hoofdje voorzichtig geboren kan worden. Met een plens vruchtwater wordt vervolgens een prachtig koppie geboren. Isabella die deze ongekende ervaringen over zich heen krijgt als een tsunami vanuit de oceaan, zoekt naar houvast en kracht. Die krijgt ze van Ruben en Marieke. Na het hoofdje wordt om 22.54 uur baby Finn op een ongekende en natuurlijke wijze geboren. De opluchting, verwarring, verlossing, liefde en blijdschap kan ik fenomenaal terugzien op het gezicht van Isabella. Een trotse vader naast haar. Er wordt gekust en gekroeld. Finn heeft nog een dikke laag smeer op zijn huidje. Zijn billen zitten vooral bedekt met het witte huidsmeer. Binnen een paar minuten mag Ruben de magische verbinding tussen moeder en zoon verbreken. Daarna wordt een mooie en volledige placenta geboren. Marieke laat mij de prachtige boom van de placenta goed zien. Verloskundige Sandra komt vervolgens in beeld om Finn even goed aan zijn moeder te tonen. Ondertussen maak ik de eerste beelden van dit kersverse gezin om ze vervolgens even alleen te laten om bij te komen en de eerste indrukken te verwerken.
Isabella wil heel graag haar moeder even bellen om haar het blije nieuws te vertellen. Baby Finn heeft dan al aan de borst gedronken.
Wanneer al deze eerste momenten zijn gepasseerd, wordt Finn nagekeken, gewogen en gemeten.
Dan komt het moment dat ik dit gezin ga verlaten, zodat zij met elkaar tot rust kunnen komen en zich kunnen laten verwennen door de kraamzorg.
Tegen 02.00 uur kruip ik zelf mijn bed in met een zeer voldaan gevoel. Wat heb ik toch een fantastisch beroep. Ik zou het wel van de daken willen gillen….
Lieve Ruben en Isabella, wat een fameuze ervaring was dit voor mij in de straten van Oud Zuid. Bij deze feliciteer ik jullie van harte met de geboorte van jullie o zo geliefde Finn. Graag wil ik jullie bedanken voor deze unieke opdracht, namelijk de geboorte van jullie wonder.
Veel groeten, Astrid Grootscholten, geboortefotograaf.