Geboorte Bo | Delft

Het was een dag vol clichés. We kunnen ze nauwelijks allemaal benoemen, maar ze waren er overduidelijk. Voor Mario en Ivette was het een spannende dag en ze leefden er (in alle stilte) al dàgen naar toe en keken er vol verwachting naar uit. Hun wonder zou vandaag geboren worden.

Op 18 augustus 2016 worden Ivette en Mario voor het eerst papa en mama van een prachtige dochter Zoë. Met intens verlangen en heel veel plezier hebben ze naar haar uitgekeken, echter met intens verdriet hebben ze haar uit liefde moeten laten gaan. Gepaard met een groot verdriet zijn Mario en Ivette vooral erg trots op hun kleine meisje.
Wanneer ik Mario en Ivette voor het eerst thuis ontmoet, vertellen ze uitgebreid over hoe deze periode voor hen verliep.
In het ziekenhuis zijn veel foto’s gemaakt vlak na de geboorte van Zoë. Blijdschap en verdriet stonden heel dicht bij elkaar op dat moment. Het was een bijzonder jaar en iedere dag nog kijkt het stel naar een foto van de kleine meid. Trots overheerst bij Mario en Ivette bij de gedachte aan Zoë.
Naast het praten met elkaar kan een foto een waardevolle toevoeging zijn. Door een persoonlijk en dierbare beeltenis dagelijks te bekijken, stap je terug in je eerdere beleving en dat doet een mens goed. Ook al was het niet altijd een prettige periode.
De emoties krijgen nog een andere dekking wanneer blijkt dat Ivette al gauw weer zwanger is...

Gedurende de zwangerschap van Ivette, houdt ze mij op de hoogte van alle consulten die ze aflegt in het ziekenhuis. Ze heeft de wens om wederom op natuurlijke wijze te gaan bevallen. Weliswaar in het ziekenhuis, maar dit geeft een gevoel van geborgenheid. Wanneer op een volgende echo wordt gezien dat een belangrijk bloedvat van de placenta voor de uitgang ligt, wil men hierin geen enkel risico nemen en is een geplande sectio (keizersnede) een feit. Nadat Ivette is gerustgesteld dat dit niet aan haar ligt of aan de baby, het bloedvat was voor hen ook duidelijk zichtbaar op de echo, gaan ze met opgeheven hoofden én een geplande datum op zak weer naar huis.

Inmiddels is het 22 augustus, een jaar en enkele dagen na de geboorte van Zoë en ik tref Ivette en Mario aan op de verlossuite. Het is op dat moment 11.00 uur en de sectio is gepland over ca. 1 uur. Wanneer er spoedoperaties zijn, gaan die automatisch voor.
De wens van Ivette is dat de hele geboorte van hun baby wordt vastgelegd door een professioneel fotograaf. De betreffende partijen in het ziekenhuis zijn hiervan op de hoogte, echter een definitieve ‘JA’ voor toegang tot de OK kon helaas nog niet worden gegeven. Men heeft te maken met speciale regels en daaraan moet natuurlijk worden voldaan.
Wanneer ik als fotograaf niet mee ga naar de operatiekamer, zorg ik in ieder geval dat ik voorafgaand aan de sectio tijdig aanwezig ben om de verschillende beelden vast te leggen. Beelden die kunnen bijdragen aan het verhaal, het verhaal wat je nog meerdere keren in je leven wilt herbeleven. Je wordt tenslotte niet iedere dag vader en moeder. Tijdens die uurtjes leg ik de sfeer vast die in de kamer rond zwijmelt. De ene keer is die rustig en bedeesd, dan weer gespannen, hilarisch of verdrietig. In veel gevallen wisselen de stemming zich regelmatig af. En zo ging het vandaag ook. Naar mate de tijd verstreek, kregen we ook verschillende bijzondere gesprekken. De ene serieus en daarna weer vol grappen en grollen. Wat kun je ook doen wanneer het wachten toch wat langer duurt dan je had verwacht. Wat moet je verzinnen op een ziekenhuiskamer van 5 bij 5 als je moeite hebt met stil zitten? Wel, dan ga je elkaar interviewen. Terwijl Mario zijn telefoon pakt en verschillende vragen op Ivette afvuurt, die inmiddels is gehuld in een sexy blauw/geel OK-hemd, leg ik dit hilarische decor voor ze vast. Ik zie aan de vragen die Ivette moet beantwoorden dat ze zichtbaar zenuwachtig wordt. Ze moet zich uitrekken om deze gevoelens in bedwang te houden. Snel pakt ze de telefoon van Mario over om hem ook aan een vragenvuur te onderleggen.

De klok geeft aan dat het inmiddels al tegen vieren loopt, terwijl het stel zich al om 10.00 uur moest melden in het ziekenhuis. Af en toe laat ik ze ook even alleen op de kamer. Ik loop naar buiten voor een frisse neus of ik zit op de gang met een boek. Zo nu en dan app ik met het thuisfront. Alle oppassen en sporttijden gaan gelukkig thuis allemaal door, maar dat het zo lang zou duren met nog geen enkel zicht op de OK, had ik zelf ook niet gedacht. Laat staan wat Ivette en Mario zoal doormaken. Wat duurt wachten dan toch vreselijk lang. Zeker als je weet dat er zoiets moois op je ligt te wachten. Hoe zou het zijn om letterlijk ‘ineens’ papa en mama te worden? Voor welk kindje mogen wij straks gaan zorgen, de zachte wangetjes strelen, wiegen totdat het in slaap valt? Het is bijna niet voor te stellen dat er straks een baby in het wiegje naast je ligt. En wat als de baby uit je buik is; je kunt je serieus niet meer voorstellen dat er ooit zoiets moois in zat. Zo veel gedachten gaan voorbij en komen weer als je daar samen zit te wachten…. Sommige gedachten worden besproken en sommige kan ik alleen vastleggen omdat ik ze in de gezichtsuitdrukkingen terugzie. Zo veel liefde en steun zie ik terug in de non-verbale communicatie. De emotie van gemis, de emotie van de trots die er bestaat voor dochter Zoë. Ik barst van bewondering over wat ik hoor en ervaar met deze twee mensen.

Er zijn enkele spoedoperaties tussendoor gekomen, maar verder kunnen ze nog weinig zeggen. Het loopt ook tegen het einde van de kantoortijd in het ziekenhuis aan. Iedere verandering in het ziekenhuis grijpen we aan om weer wat stille hoop te verzamelen dat ik alsnog mee mag om de sectio vast te leggen. Echter ook dat kleine sprankje wordt toch iedere keer weer onderuitgehaald. Regels zijn er nu eenmaal om je aan te houden, maar soms zijn ze er ook om uitzonderingen op te maken…. Inmiddels heeft ook een wisseling van diensten plaats gevonden. Een nieuwe verpleegkundige en een assistente staan tot de beschikking van Ivette en Mario. Aangezien Ivette al de hele dag broodnuchter is, maar hiermee zeer zorgvuldig om gaat, wordt besloten om het infuus vast aan te brengen. Op deze manier komt er wat suikerwater in het bloed en zal de suffigheid wat afnemen.

Even voor half 6 is het dan ei-de-lijk zover voor Ivette. Ze wordt opgehaald, zodat ze klaar gemaakt kan worden voor de operatiekamer. Met een dikke knuffel, grote glimlach op beiden gezichten en lieve woorden nemen Ivette en Mario afscheid. We lopen mee de gang op, de lift in tot aan de OK-deuren. Ik leg het allemaal voor ze vast. De spanning in lichaam en geest stijgt aanzienlijk. Ook ik word verrast door een bijzondere kriebel in mijn buik. Het is bijna onwerkelijk hoe je zo intens met iemand kunt meeleven die je tot voor gisteren nauwelijks kende.

Wanneer de deuren zich voor onze neus sluiten, wandel ik met Mario terug naar onze thuisbasis. De kamer is nu leeg zonder het bed van Ivette. Op de tafel staat het bestelde eten op ons te wachten. Bijna stilzwijgend eten we onze borden leeg. Mario duikt nog even in zijn telefoon terwijl ik mijn camera nog een keer doorloop. Wat zou het toch tof zijn als ik deze bijzondere momenten voor dit stel zou mogen vastleggen. Echter er is duidelijk gezegd dat het vandaag helaas niet mag. De zuster heeft nog een extra poging gedaan. Ik voel het medeleven van de zusters, maar alle zorg en inzet mogen helaas nog steeds niet baten. Aangezien Mario en Ivette niet weten of ze straks een jongen of een meisje in de armen mogen sluiten, besluiten we samen een gokje te wagen. Mario gokt een jongen en bevestigt dit met en mooie aantekening op het whiteboard. Tja, het is toch altijd weer 50-50.

Vervolgens wordt Mario ook opgehaald om samen met Ivette de magische ervaring van de geboorte van hun baby mee te beleven. Ik blijf alleen achter op de gang, kijkend naar de grote, glazen deuren die zich voor mij sluiten. De zenuwen grijpen mij nu ook letterlijk bij de keel. Hoe lang moet ik nu nog wachten?? Ergens hoor ik een bekende stem uitroepen “oh echt wat gaaf…?” Ik tracht de stem van de zuster te herkennen en als in een waan wandel ik naar de glazen deuren die inmiddels langzaam openzwaaien. Een breeduit lachende Mario wuift uitnodigend dat ik alsnog mee mag naar de OK. Langzaam dringt tot mij door dat ik vandaag deze sectio voor Ivette en Mario mag fotograferen. We krijgen toch groen licht. Na die héle dag wachten klinkt het zo onwerkelijk, maar het mag toch écht. Bijna zwevend rennen we door de lange gangen naar de operatiekamers.

Samen met de twee verpleegsters krijgen we onze OK-kleding aan en parkeren we onze voeten in een stel pvc-klompen. Ons haar moeten we bedekken met een netje en we krijgen een papieren mondkapje voor. Voordat we daadwerkelijk de operatiekamer op moeten, kunnen we, wachtend op de gang, zien dat Ivette wordt klaar gemaakt voor de ‘day of her life’. Door een kleine horizontale strook van de melkwitte deur kunnen we de artsen bezig zien. Mario houdt zijn Ivette nauwkeurig in de gaten.
Uiteindelijk krijgen we een ‘GO’ en loop ik met mijn maatje (lees verpleegkundige) naar binnen. Mario neemt plaats naast het hoofdeinde van Ivette; een lachende én zenuwachtige trek om zijn gezicht.
Ik krijg een plaatsje aan het voeteneinde van Ivette. Voor mij staat de tafel met het gereedschap. Alle steriele spullen gehuld in een water blauwe kleur. Dit mag ik absoluut niet aanraken. Om wat gemakkelijker en net iets hoger over de tafel heen te kunnen kijken, krijg ik een brede, metalen kruk om de geboorte nog beter te kunnen zien.

Dan gaan ze beginnen. Ik kan werkelijk alles zien en natuurlijk vastleggen volgens de wens van Ivette en Mario. Er wordt gestart met de eerste incisie. Wat ik vervolgens zie, zal ik hier niet uitleggen, maar het is werkelijk prachtig. De buikwand van Ivette staat helemaal open. Binnen luttele minuten zie ik een glazen ronding aan het oppervlak verschijnen. Het is natuurlijk het hoofd van baby van der Wel. Met één hand om het hoofd en een ander die de buikwand nog verder openhoudt, wordt langzaam de baby uit de schoot van Ivette gelicht. Gelukkig kan ik alles vastleggen, want woorden schieten letterlijk tekort om te beschrijven wat ik hier zie. Het gezicht van de baby keert zich als eerste richting zijn ouders. Een spiegel wordt hooggehouden zodat Ivette en Mario dit kunnen zien. Vervolgens, speciaal voor mij als fotograaf, wordt de baby aan de camera getoond. Even hoor ik geen emoties aan de overkant van de OK, want dit is mijn moment om de baby op zijn mooist vast te leggen. Daarna volgen een aantal snelle handelingen. De navelstreng wordt doorgeknipt door de dienstdoende arts. Vervolgens staat de kinderarts klaar om de baby na te kijken. De tafel waarop dit gebeurt staat op twee meter afstand van Ivette, zodat ze dit allemaal goed kan zien. Ik positioneer mij half tussen Ivette en de tafel in en daar barst het los van de emoties. Ik fotografeer Ivette die tot besef komt dat ze moeder is geworden van een zoon. Dan richt ik mijn camera op de baby die het werkelijk uit gilt van schrik. Vervolgens zie ik een vader die overloopt van trots en liefde. Liefde voor zijn vrouw en zijn zoon. Hij zweeft van de een naar de ander om te kroelen met Ivette en te kijken naar zijn zoon. Het is magisch om allemaal te aanschouwen. Zo veel liefde, zoveel verlangen naar dit moment. Ook al is de lucht koel binnen de OK, de vonken spatten verhit in het rond.

Wanneer de baby is nagekeken, mag Mario het laatste deeltje van de navelstreng afknippen. Als dat klaar is, mag de baby voor het eerst huid op huid met zijn moeder die vol verlangen heeft uitgekeken naar dit gedeelte van de dag. Onwetend wanneer dit moment nu werkelijkheid zou komen. Mario plakt zich vervolgens vast aan het hoofdeinde van Ivette om samen met haar hun zoon te voelen, ruiken en bewonderen. Daar zie ik het weer, dit ís het mooiste moment. De geboorte ofwel bakermat van nieuw leven. Iets wat je nooit meer vergeet, het moment wat je wilt blijven koesteren.
Je begrijpt dat dit moment natuurlijk eindeloos moet duren.

Nadat de eerste contacten tussen ouders en baby zijn gelegd, gaat Ivette naar de verkoeverkamer waar zij moet herstellen van de ruggenprik. De verpleegster neemt Mario en de baby mee naar de verloskamer die wij inmiddels van binnen en buiten hadden bekeken.
De baby mag bij Mario ook huid op huid om elkaar te leren kennen. Al deze eerste momentjes leg ik voor ze vast.
Na een tijdje komt Ivette ook de kamer binnen gerold. Ik lees verschillende gedachten op haar gezicht af. Gedachten van verlangen naar haar kindje, maar ook de pijn. De pijn van de wond en de last van vermoeidheid. Wanneer het bed tegen de wand aan staat, wordt ze verwelkomd door Mario en baby Bo. De kleine Bo wordt warm en veilig neergelegd op de borst van Ivette. Bo vindt het fijn om bij zijn moeder te zijn en weet wat hij moet doen met de tepel die hem wordt voorgeschoteld. Weer zijn daar de emoties die ik allemaal opvang.
Om het einde van de dag zijn intrede te laten doen en wat rust te nemen, wordt naaste familie gauw gebeld. Het stel wil hun geluk met familie toch wel graag vanavond nog met ze delen. Dit zijn natuurlijk ook weer heel bijzondere momenten die ik allemaal met de camera kan vangen.
Het loopt tegen 23.00 uur wanneer ik zelf ook de kamer verlaat en het ziekenhuis de rug toekeer. Ook al heeft deze dag erg lang geduurd, het was er een die ik niet snel zal vergeten…

Lieve Mario en Ivette, van harte gefeliciteerd met jullie zoon Bo. Ik wens jullie veel geluk met elkaar. Het was een bijzondere dag met veel mooie verhalen en onverwachte momenten. Het was uniek!

Veel lieve groeten,
Astrid