Geboorte Mathís | Rotterdam

Je moet weten, ik heb een bijzondere geschiedenis met deze ouders. Het begon zo’n 5 jaar geleden. Ik kwam bij dit gezin binnen als de ‘back-up’ fotograaf. Om een heel lang verhaal iets in te korten, heeft dit geleid tot een bijzondere vriendschap. Ik ben bij Hester en Willem zo warm ontvangen. Bovendien hebben we de meest bijzondere en waardevolle gesprekken met elkaar gehad. Ik heb deze mensen voor altijd in mijn hart gesloten en hun vriendschap blijf ik koesteren, no matter what happens next. 

Een tweede wonder volgde voor Willem en Hester. Ook bij deze geboorte was ik uitgenodigd. Echter dit verliep iets anders dan gepland en door de acute haast de deze baby had, miste ik de geboorte van Joséphine. Allemaal waren we er enorm ziek van.  Echter eenmaal na bezinning, kreeg ik persoonlijk vrede met de situatie. We konden er niets aan veranderen. Dit hoort bij de risico’s. Met een mooie newborn sessie sloten we deze case. 

Wederom bleef het contact bestaan. Via foto’s en video’s kon ik bijblijven met het opgroeien van dit mooie gezin. Schattige meisjes 

Toen Hester vorig jaar liet weten dat het wonder van een zwangerschap haar weer was overkomen, kreeg ik naast blijdschap ook even een benauwend gevoel. Hoe snel zou deze baby gelanceerd worden? Ik heb er nachten niet van geslapen. Zeker toen de datum naderde en Hester liet weten dat op een vrijdagavond haar vliezen waren gebroken. Aangezien Hester zelf verloskundige is en zij ons uiterst gedetailleerd op de hoogte hield, kon ik mijzelf de eerste nacht nog aangekleed in bed houden. Echter de tweede nacht kon ik mijzelf niet bedwingen en stapte ik na middernacht in de auto om een kijkje te gaan nemen. Bij aankomst was het stil in de straat en in het huis was alles rustig. Ik parkeerde mijn auto op de parkeerplaats even verderop en besloot hier te overnachten. Deze baby zou mij niet meer voor de gek houden. Echter omdat ik mij schaamde dat ik hier werkeloos stond af te wachten, durfde ik niet aan te bellen en na een gebroken nacht, besloot ik bij het ochtendgloren, zachtjes weer te vertrekken om thuis te ontbijten….

Onderweg naar huis ontvang ik nog een update dat ze een nachtje hebben doorgehaald met redelijk aanwezige weeën, maar helaas zonder de nodige daadkracht. Het wordt pittig voor Hester die al twee nachten niet heeft geslapen.

Een nieuwe ochtend breekt aan als Hester zelf besluit om na al haar enorme inzet en de grote wens om thuis te bevallen, nu toch naar het ziekenhuis te gaan. Het was inmiddels maandagochtend 9 maart. 

Het normale protocol zegt, dat bij langdurig gebroken vliezen zonder effectieve weeën, je al eerder in het ziekenhuis wordt verwacht. De grens is 24 uur, omdat vanaf dat punt het risico op infectie stijgt. Echter mede door de goede controles en voorzien van de verloskundige had Hester, zelf ook verloskundige, het volste vertrouwen dat het goed zou komen. Zelf voelde ze zich goed en de baby voelde ze ook goed bewegen. Dit alles maakte dat het een kans van slagen wilde geven. 

Na een spelletje Rummicub met mijn dochter, stap ik rond de klok van 10.00 uur in de auto richting Ikazia ziekenhuis. Hester ligt inmiddels aan de CTG. Ze hebben een suite gekregen en met een weke baarmoeder en 3 cm ontsluiting, wacht ze op de handelingen die komen gaan. Aangezien Hester en Willem even hun rust pakken, besluit ik om een frisse neus te halen en iets te eten. Ook verloskundige Pascalle trekt zich even terug. 

Even na 13.00 uur ontmoet ik Willem in de wachtkamer even verderop in de gang. Ook Lize sluit met haar filmcamera aan bij het geboorteteam van baby Hummel. Om en nabij 14.00 uur krijgt Hester de weeënopwekkers. Ze zit inmiddels op 4 cm ontsluiting. 

Het gelukkige lot wil dat Pascalle naast bekwaam verloskundige ook een uitmuntend voetreflex masseuse is. Wanneer zij de voeten van Hester lekker beet pakt, merkt zij na enige tijd dat de geboorte nu echt nabij is. Alle mensen in de ruimte bemerken dat de weeën bij Hester een verandering teweeg brengen. Het is een ware aankondiging dat de baby zijn of haar entree heel graag wil maken. Ik merk dat ik steeds meer gefocust raak en dat ik op zoek ga naar de beste plek in de nogal beperkte ruimte. Het daglicht in de ruimte is fenomenaal. Voor mij als fotograaf een groot cadeau en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van. Ik kies mijn plekje vandaag aan het voeteneinde. Eerlijk gezegd heb ik ook niet zo veel andere keuzes, maar qua lichtinval ben ik er blij mee. Het licht komt van de linker zijde van Hester de kamer binnen. Dit is ook de kant waar vader Willem de hand van Hester vasthoudt. Aan de andere kant staat Pacalle en naast mij staat videograve Lize. Het nadeel van dit plekje aan het voeteneinde is dat ik nu middenin de ‘kazerne’ kan kijken. Dat is een uitdaging, maar zeker geen onmogelijke. Inmiddels is het hoofdje goed zichtbaar en zelfs Willem kan de baby al aanraken. Hester daarentegen zwemt tegen de stroming in. Ze durft niet te persen vanwege een onmenselijke pijn bij haar stuit. Echter de persweeën komen rap achter elkaar. Zwemmen tegen de stroom in, kun je niet lang volhouden. De angst en de pijn zijn duidelijk zichtbaar op het gezicht van Hester. Het huilen staat haar naderbij dan de blijdschap en druppeltjes zweet parelen op haar voorhoofd. Een lichte paniek is voelbaar. 

Net op dat moment schuifelt de gynaecologe van dienst waar Hester en Willem in de ochtend al kennis mee hadden gemaakt, de kamer in. Met haar rustige stem en de mimiek in haar gezicht helpt ze Hester met babystapjes over de drempel te gaan. Het is een weergaloze expeditie, maar stapje bij beetje weet ze Hester te overtuigen om mee te persen. 

Ik word persoonlijk geraakt om Hester zo in pijn te zien. In mijn gedachten zie ik haar blij met een baby aan haar borst en een liefdevolle glimlach rond haar lippen. 

Om 15.53 uur wordt een mooi rond en kalend hoofdje geboren. Ik zie dat Willem helpt om de navelstreng rondom het kleine nekje van de baby te verwijderen. Samen met Pascalle pakt hij de baby aan om hem vervolgens zelf zorgvuldig bij Hester op de borst te leggen. In haar ogen zie ik nog steeds de pijn; een soort verwarring. Door haar emoties  heen probeert ze Mathís te bekijken en tegen hem te praten. Ik voel de emotie als een brok in mijn keel.

Met een warme glimlach kijkt Willem betoverend naar de baby. Ook al had hij een jongen niet verwacht, ik zie dat hij zijn zoon al bij de geboorte van het hoofd, in zijn hart welkom had geheten. Spoedig volgt ook de placenta. Een prachtige levensboom!

Wanneer Hester op haar zij is gedraaid, zie ik dat de rust in haar lijf beetje bij beetje weer terug keert. Haar zoon ligt inmiddels naast haar en op die manier kan ze hem wat beter zien, ruiken en voelen. Ik vind het magisch om te zien hoe moeder en kind zich ‘binden’. Het was een waterval aan pijn en emoties, maar een gezonde en prachtige baby zag zonet het levenslicht. 

Baby Mathís krijgt een heerlijke borst aangereikt. Hij ligt er vredig en warmpjes bij. Wanneer ik de lakens zachtjes opzij wil schuiven om de schattige babyvoetjes te fotograferen, komt er een grote lading meconium tevoorschijn. Hilarisch om te weten is dat zijn grote zus dit precies zo deed. Zij deed dit zelfs al net voor de geboorte, zodat ze werd geboren in de kleur van een klein, groen kikkertje.  

Wanneer moeder en kind even konden bijkomen,  is het nu de beurt voor Willem om te knuffelen met zijn zoon. Duidelijk genietend bekijkt en besnuffelt hij Mathís. Beschuit met muisjes arriveren ook op de kamer. Mathís voelt zich duidelijk op zijn gemak bij zijn papa, want hij voelt de vrijheid om zijn heerlijke meconium poep over zijn papa los te laten. Mama Hester is inmiddels uit bed gekropen om Mathís schoon te maken en hem een luier aan te doen. Het is een verrukkelijk schouwspel. 

Ondertussen zijn ook de meisjes gebeld die bij hun oppasmoeder zijn. Ze willen maar al te graag komen. Ca. 19.15 uur wachten we ze op bij de lift van de afdeling. Een verwachtingsvolle kleuter, verloskundige in spe, en een guitige peuter stappen met een mooie, blauwe ballon de kamer binnen. Ze zien hun mama in een bed met een baby aan haar borst. Ze mogen de baby aanraken en een kus geven. Ook zien ze de navelstreng die nog steeds is verbonden aan de baby. Hester legt exact aan de meiden uit waar deze voor is en wie deze straks mag doorknippen. Het is namelijk dochter Amélie die deze taak op zich zal nemen. Kordaat als Hester is, neemt ze de touwtjes al weer zelf in handen en bereidt de navelstreng voor op de ‘knip’. Papa en Amélie nemen de schaar in de aanslag en als Hester de benen van de baby rustig houdt, knippen papa en Amélie de navelstreng door. Wat een geweldig moment is dit?! Wat zou deze foto over een paar jaar voor waarde hebben?  

Amélie heeft een paar heel mooie  woorden voor haar vader, die zichtbaar is geraakt. Een stevige knuffel is het resultaat. 

Dan is daar het moment dat de zussen hun broertje op schoot willen hebben. Hilarische momenten mag ik voor ze vastleggen wanneer Joséphine haar broertje niet meer wil los laten. Hoe mooi zijn de emoties in het gezicht van dit schatje, wanneer zij haar peuter-ego de vrije loop laat. Wanneer ook Amélie de beurt heeft gehad om met Mathís te knuffelen, mogen de meiden helpen met het aankleden. De jongeheer vindt het gefriemel allemaal prima en kijkt mij nog eens vragend (in de camera) aan. 

Hiermee sluit ik deze dag af. Een ge-wel-di-ge beleving met heel dierbare mensen om mij heen. Prachtige momenten heb ik voor ze vast kunnen leggen, waarvan ik hoop dat ze er met een fijn en kostbaar gevoel op terug kunnen kijken. 

Lieve Willem en Hester,

Wanneer het stof van de Corona-toestand weer is gaan liggen, hoop ik jullie snel weer te zien en maken we nog een prachtige newborn-lifestyle.

Veel warme groeten, Astrid