Blogartikel A

Tijdens het event ‘We are Pregnant’ ontmoet ik Isabella voor de eerste keer. We hebben een leuk gesprek en na een aantal dagen ontvang ik van haar een mail dat ze interesse heeft in geboortefotografie. Ze vraagt of ik open sta voor een kennismakingsgesprek. Ze vertelt er tevens bij dat haar vriend fotografie tijdens de bevalling nog wel gek vindt, maar ze hoopt dat hij na onze ontmoeting net zo enthousiast zal zijn als zij. Aangezien Isabella en Ruben in Amsterdam wonen, spreken we af op een plaats op het midden van de route.
Onder het genot van een kopje koffie hebben we een fijn gesprek. Isabella heeft een lijstje met vragen en ook Ruben heeft enkele kritische notities in zijn hoofd die hij met mij deelt. Een veel gestelde vraag is bijvoorbeeld, wat doe je als het mis gaat tijdens een bevalling. Aangezien ik ervaring heb met ‘stil’ geboortes, hoop ik ten alle tijden dat mocht het mis gaan, ik kan en mag blijven fotograferen. Een foto biedt namelijk steun in tijden van een nare ervaring of een rouwproces. Het verdriet en de emoties die daarbij horen kun je met steun van een foto, geheel op je eigen moment verwerken.

Nog een veel gestelde vraag is, hoe lang ik blijf nadat de baby is geboren. Nadat de baby op je buik wordt gelegd, komen alle ontladingen en emoties vrij. Die eerste ontmoeting tussen de ouders en de baby is uniek en verdient hét perfecte plaatje. Daarna krijgt de baby de gelegenheid om aan de borst te drinken. De aller eerste keer dat je baby wordt aangelegd of een eerste flesje drinkt, is héél bijzonder voor een mama. De ouders krijgen vaak beschuit met muisjes. Als de kersverste papa en mama er klaar voor zijn, wordt de baby gewogen en gemeten en daarna komt geregeld het besef om de (groot)ouders te bellen. Het bellen van de ouders is steevast een emotioneel moment; veel tranen heb ik al zien vloeien. Een ander veel voorkomende wens is om de eerste ontmoeting met een grote broer of zus vast te leggen. Super cool en een geweldige herinnering voor de rest van je leven! Gemiddeld ben ik na de geboorte nog circa 2 uur aan het fotograferen.

Binnen een week na dit gesprek, bevestigen Isabella en Ruben dat ik hun geboortefotograaf mag zijn. Ik voel mij vereerd! Het is tenslotte hun groots privé alwaar ik word toegelaten.
De weken daarna houdt Isabella mij op de hoogte van haar bezoeken bij de verloskundige. Tijdens de kennismaking vraag ik altijd om mij zo af en toe een update te geven van hoe het met de zwangere gaat. Op die manier blijf ik betrokken en kan meedenken en meeleven. Zo laat ze mij rond de 37e week weken dat haar bevalbad inmiddels in huis is en dat ze benieuwd is naar hoe het met de kleine gaat. Ze hoopt ook dat hij snel komt, omdat ze wel ‘klaar’ is met het zwanger zijn. Daarbij heeft ze sinds een week last van haar bekken en kan ze amper lopen.
Bij 39 weken bericht Isabella mij dat haar bloeddruk iets aan de hoge kant is. De pijn in haar bekken wordt gelukkig wat minder.
Na de laatste controle laat ze mij weten dat ze haar app vanaf vandaag op stil zet, omdat ze onrustig wordt van alle mensen die goed bedoelt vragen hoe het met haar gaat. Ik laat haar weten dat ik dat een super goed idee vind om op die manier haar rust te pakken.

Wanneer ik dit bericht lees, is het bijna 07.30 uur. De spits is reeds in volle gang, het is slecht weer en de NS is in staking. In plaats van de reguliere 25 treinen per uur van en naar Schiphol, zijn het er vandaag slechts 4. De beste ingrediënten voor een perfecte verkeerschaos…. Na het ontbijt met mijn gezin, besluit ik het verkeer toch te trotseren. Gek genoeg rijdt het verkeer richting Amsterdam buitengewoon netjes door en kom ik rond 09.30 uur aan in Oud Zuid. Eenmaal geparkeerd en aan de vroege kant, besluit ik dat ik het stel nog even op zichzelf laat zijn en ik ga op zoek naar een gezellige koffie corner in de buurt. Geheel onverwachts stuit ik op Johny River alwaar ik een heerlijke latte bestel. Met mijn laptop, de krant en uiteindelijk een heerlijke lunch heb ik een heel relaxte ochtend te pakken.

Ondertussen heb ik natuurlijk wel contact met Ruben en we besluiten dat ik om 14.30 uur welkom bij hem thuis. Wanneer ik aanbel, hoor ik Ruben bovenaan de trap. Ik kom binnen op de overloop als Isabella net uit de douche stapt. Ze zit in haar slaapkamer, zittend op een stoel, bij te komen van de warmte die de douche haar lichaam heeft gegeven. Het is inderdaad een komen en gaan van opvallend lange weeën. ‘Dit ziet er goed uit’, is mijn eerste idee. Ondertussen krijgt Isabella haar dagcrème, tandenborstel en haarborstel aangereikt. Ze vindt het erg fijn als Ruben zijn warme handen op haar buik legt tijdens een wee. De warmte van zijn hand, doet haar wat afleiding geven van het pijnlijke gevoel. Na enkele weeën in de slaapkamer, wil ze graag naar de woonkamer. In de woonkamer staat het bad al helemaal gereed. Aangename pianomuziek streelt de sfeer in de ruimte. De rolgordijnen zijn gesloten, zodat de Amstel buiten het gezichtsveld van Isabella blijft.

Even na 15.00 uur is de verloskundige ook gearriveerd. Isabella heeft moeite met zichzelf te concentreren. Ze kan zich lastig ‘overgeven’ aan hoe haar lichaam het van haar gedachten wil overnemen. Ze praat zichzelf moed in en ik hoor haar zeggen: ‘ontspan, ontspan’.
Zittend op een stoel vindt Isabella het fijn om haar weeën op te vangen. Ruben zit naast haar voor de mentale support en zijn warme handen op haar buik.
Op advies van de verloskundige, die Isabella ook ziet stoeien, stelt ze voor om even naar het toilet te gaan om vervolgens in het bad te stappen.
Inmiddels zijn ook twee dames van de kraamzorg, Mammea Mia, neer gestreken. De tijd kruipt geruisloos voorbij en om te bekijken of Isabella wel in een voorwaartse flow blijft, stelt ze vervolgens voor om de vliezen te breken. Isabella, die het plaatje van een zo natuurlijk mogelijke geboorte in haar hoofd heeft, wil hiervoor wat bedenktijd. Om haar rust en concentratie te pakken, trekt ze zich samen met Ruben even terug op hun slaapkamer. Samen met de kraamhulpen heb ik wat gezellige gesprekken in de woonkamer.
Rond 18.30 uur stemt ze in om de vliezen te breken. Vervolgens stelt de verloskundige voor om de baarkruk te gebruiken, zodat de zwaartekracht Isabella een handje kan helpen. Het daglicht komt nog steeds fraai door het raam van de slaapkamer naar binnen, zodat ik dit sublieme tafereel kan vastleggen.

Nadat de baarkruk Isabella op een 9 cm ontsluiting brengt, laat ze zich wederom onderdompelen in haar bevalbad. De drang van het persen komt met kleine stapjes steeds een beetje dichterbij. Ruben reikt haar een glas ranja met een rietje. Zoekend naar de juiste houding in haar bad en worstelend met de pijn, hoor ik haar een liedje zingen. Zooo graag zou ze haar baby in het bad geboren laten worden en hoe goed ze haar best ook doet, het bad brengt haar helaas niet naar die gewenste volledige ontsluiting.
Een volgend voorstel is om toch naar het bed terug te gaan en nagaan of Isabella echt naar beneden duwt wanneer ze perst. Op het bed kan de verloskundige wat meer ‘meekijken’ of de baby daadwerkelijk naar beneden komt en de knik kan maken door het geboortekanaal.
Ruben zit strak naast het bed en houdt de hand van Isabella stevig vast. Verloskundige Marieke zit bij haar voeteneind. Op die manier kan Isabella haar voeten afzetten tegen Marieke aan.
Mijn positie als fotograaf is tegenover Ruben en dus aan de andere kant van Isabella. Ik kruip steeds op het bed om goed te kunnen zien hoe het persen vordert.
Beiden kraamhulpen staan ook in de kamer om Isabella een flink hart onder de riem te steken. Een baby geboren laten worden is zwaarder dan een marathon dus alle support die je kunt krijgen langs de zijlijn is van grote waarde.
Isabella die de hand drukt van Ruben, geeft alles wat ze heeft. Onwerkelijke, nieuwe krachten worden aangesproken én met resultaat. Even na 22.40 uur kan ik haren ontdekken en staat het hoofdje vast in het bekken. Nu is het wachten op een volgende wee, zodat het hoofdje voorzichtig geboren kan worden. Met een plens vruchtwater wordt vervolgens een prachtig koppie geboren. Isabella die deze ongekende ervaringen over zich heen krijgt als een tsunami vanuit de oceaan, zoekt naar houvast en kracht. Die krijgt ze van Ruben en Marieke. Na het hoofdje wordt om 22.54 uur baby Finn op een ongekende en natuurlijke wijze geboren. De opluchting, verwarring, verlossing, liefde en blijdschap kan ik fenomenaal terugzien op het gezicht van Isabella. Een trotse vader naast haar. Er wordt gekust en gekroeld. Finn heeft nog een dikke laag smeer op zijn huidje. Zijn billen zitten vooral bedekt met het witte huidsmeer. Binnen een paar minuten mag Ruben de magische verbinding tussen moeder en zoon verbreken. Daarna wordt een mooie en volledige placenta geboren. Marieke laat mij de prachtige boom van de placenta goed zien. Verloskundige Sandra komt vervolgens in beeld om Finn even goed aan zijn moeder te tonen. Ondertussen maak ik de eerste beelden van dit kersverse gezin om ze vervolgens even alleen te laten om bij te komen en de eerste indrukken te verwerken.
Isabella wil heel graag haar moeder even bellen om haar het blije nieuws te vertellen. Baby Finn heeft dan al aan de borst gedronken.
Wanneer al deze eerste momenten zijn gepasseerd, wordt Finn nagekeken, gewogen en gemeten.

Dan komt het moment dat ik dit gezin ga verlaten, zodat zij met elkaar tot rust kunnen komen en zich kunnen laten verwennen door de kraamzorg.
Tegen 02.00 uur kruip ik zelf mijn bed in met een zeer voldaan gevoel. Wat heb ik toch een fantastisch beroep. Ik zou het wel van de daken willen gillen….

Lieve Ruben en Isabella, wat een fameuze ervaring was dit voor mij in de straten van Oud Zuid. Bij deze feliciteer ik jullie van harte met de geboorte van jullie o zo geliefde Finn. Graag wil ik jullie bedanken voor deze unieke opdracht, namelijk de geboorte van jullie wonder.

Veel groeten, Astrid Grootscholten, geboortefotograaf.